AHORI

AHORI

Graecis Α῎ωροι, iuvenes dicti sunt, quos ante tempus mors im matura rapit, ut fructus qui acerbi adhuc et immites avelluntur. Babrius,

Τὸν Ι῎τυν ἄωρον ενπεσόντα τῆς ζωῆς.

Aliter πρόωροι, quod πρὸ ὥρας obeant; cum πρὸ μοίρας dicantur θανεῖν, qui violentô exitu decedunt; Hinc in Magicis sacris differentia τῶ Β οθανάτων et Α᾿ώρων. Tertullian. de Anima, Aut optimum est hîc retineri secundum Aoros, aut pessimum secundum Biothanatos, ut ipsis etiam vocabulis utar, quibus auctrix opinionum istarum Magia sonat, Ostanes et Dardanus et Damigeron et Nectabus et Berenico. Publica iam liter atura est, quae animas etiam iustâ aetate sopitas; etiam probâ morte dis iunctas, eliam promptâ humatione dispunctas evocaturam se ab inserûm

incolatu pollicetur. Opinio enim multorum fuit, non receptos Inferis, qui funere acerbô praerepti essent, nec eos, qui violentô genere mortis erepti forent, nec illos, qui sepulturae honore caruissent, sed animas solum maturâ aetate solutas et supremitatis honore donatas. Et Quidem Aoros tam diu in superis errare ac vagari credebant, donec in morte reliquum tempus exegissent, quod in vita non impleverant. Horum autem, ut et βιοθανάτων animas solas in Necyomantia magicis artibus evocari quidam opinabantur, quia de propinquo evocarentur, nec avellendae essent ex intimis Inferorum sedibus. Aliam reddit rationem idem Scriptor. Quod credibile videatur, eas potissimum animas ad vim et iniuriam facere, quas per vim et iniuriam saevus et immaturus finis extorsit. Sic Aori diversi a Biothanatis; aliquando tamen in eundem hominem concurrit et violenta mors et immatura, ut simul ἄωροι sint et βιοθάνατοι; quemadmodum de Didone Virg. l. 4. Aen. v. 696.

Nam quia nec Fatô, meritâ nec morte peribat,

Sed misera ante diem.

Quodnam vero illud tempus sit, ante quod qui decedunt, πρὸ ὥ ρας decedunt, aliaque huc pertinentia, vide apud Salmas. ad Solin. p. 1119. apud Persas Parthosque olim immaturâ sic morte defunctis, os oculosque lacte oblinebant propinqui inde equô impositos, instigatôque eô, corvorum praedae exponebant. Quod si ab iis animadversum esset, dextrum eius oculum prius a corvis laceratum, felicem eum iudicabant; sin sinistrum contra. Cum senibus aliter agebatur. Eos enim ad montana deferebant, fameque enecabant, ac omnes, qui hôc modô obiissent, praedicabant felices. Quae duo genera mortis Strabo, Caspiis id tribuens videtur confudisle l. 11. Vide quoque Petrum Texeiram Compendiô Mirkondi et I. B. Tavernier Itin. Pers. ubi morem veterem ex parte perdurare, apud Gauros; refert.